- موعظه کردن
وعظ کردن، منبر رفتن، نصیحت کردن، اندرزدادن
معنی موعظه کردن - جستجوی لغت در جدول جو
- موعظه کردن
للوعظ
- موعظه کردن
Preach
- موعظه کردن
prêcher
- موعظه کردن
berkhotbah
- موعظه کردن
predicare
- موعظه کردن
głosić
- موعظه کردن
проповедовать
- موعظه کردن
проповідувати
- موعظه کردن
preken
- موعظه کردن
predigen
- موعظه کردن
predicar
- موعظه کردن
उपदेश देना
- موعظه کردن
vaaz vermek
- موعظه کردن
উপদেশ দেওয়া
- موعظه کردن
تبلیغ کرنا
- موعظه کردن
ประกาศ
- موعظه کردن
hubiri
- موعظه کردن
לנאום
- موعظه کردن
pregar
- موعظه کردن
传教
- موعظه کردن
설교하다
- موعظه کردن
宣教する
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(فُ کَ دَ)
لغت نامه دهخدا
موعظه کردن. (ناظم الاطباء). پند دادن. اندرز دادن:
عالم شهر گو مرا وعظ مکن که نشنوم
پیر محله گو مرا توبه مده که بشکنم.
سعدی.
، بیان کردن روایات و احکام شرعی بالای منبر
عالم شهر گو مرا وعظ مکن که نشنوم
پیر محله گو مرا توبه مده که بشکنم.
سعدی.
، بیان کردن روایات و احکام شرعی بالای منبر
(فُ شُ دَ)
لغت نامه دهخدا
تعیین وقت برای اجرای امری کردن. قول دادن به کسی اجرای امری را. قول دادن. تعهد کردن:
بر یخ بنویس چون کند وعده
گفتار محال و قول خامش را.
ناصرخسرو.
یا وعده مکن که می فرستم
یا وعده خویش را وفا کن.
سعدی
بر یخ بنویس چون کند وعده
گفتار محال و قول خامش را.
ناصرخسرو.
یا وعده مکن که می فرستم
یا وعده خویش را وفا کن.
سعدی
(صُ بَ تَ)
لغت نامه دهخدا
گریه و زاری کردن. گریه و نوحه کردن. موییدن. گریستن. (یادداشت مؤلف) :
به روز و به شب مویه کرد و گریست
پس از مرگ سهراب سالی بزیست.
فردوسی.
سپاهی و شهری به ایران به درد
زن و مرد و کودک همه مویه کرد.
فردوسی.
به خشکی کشیدند از آن آبگیر
بسی مویه کردند برنا و پیر.
فردوسی.
چو ویس دلبر آذین را گسی کرد
به درد و داغ دل مویه بسی کرد.
(ویس و رامین).
ز بس که تیغ زبان مویه کرد خاقانی
تن چو موی به مویه ز تیغ برهاندیم.
خاقانی.
تنم چو موی شد از بس که می کنم مویه
دلم چو زیر شد از بس که می کنم زاری.
نجیب گلپایگانی (از آنندراج).
و رجوع به مویه شود.
- مویه کردن بر کسی، بر او گریستن. در غم و مصیبت او نوحه و گریه نمودن:
به هرجای کرده یکی انجمن
همه مویه کردند بر خویشتن.
فردوسی.
پشوتن بر او بر همی مویه کرد
رخی پر ز خون و دلی پر ز درد.
فردوسی.
همی ریخت خون از دو دیده به شرم
همی مویه کردش به آوای نرم.
فردوسی.
ابر پهلوانی بر او مویه کرد
دو رخسارۀ زرد و دل پر ز درد.
فردوسی
به روز و به شب مویه کرد و گریست
پس از مرگ سهراب سالی بزیست.
فردوسی.
سپاهی و شهری به ایران به درد
زن و مرد و کودک همه مویه کرد.
فردوسی.
به خشکی کشیدند از آن آبگیر
بسی مویه کردند برنا و پیر.
فردوسی.
چو ویس دلبر آذین را گسی کرد
به درد و داغ دل مویه بسی کرد.
(ویس و رامین).
ز بس که تیغ زبان مویه کرد خاقانی
تن چو موی به مویه ز تیغ برهاندیم.
خاقانی.
تنم چو موی شد از بس که می کنم مویه
دلم چو زیر شد از بس که می کنم زاری.
نجیب گلپایگانی (از آنندراج).
و رجوع به مویه شود.
- مویه کردن بر کسی، بر او گریستن. در غم و مصیبت او نوحه و گریه نمودن:
به هرجای کرده یکی انجمن
همه مویه کردند بر خویشتن.
فردوسی.
پشوتن بر او بر همی مویه کرد
رخی پر ز خون و دلی پر ز درد.
فردوسی.
همی ریخت خون از دو دیده به شرم
همی مویه کردش به آوای نرم.
فردوسی.
ابر پهلوانی بر او مویه کرد
دو رخسارۀ زرد و دل پر ز درد.
فردوسی
نویدنیدن پتیستادن نوید کردن - قول دادن بکسی برای اجرای امری را، تعیین وقت برای اجرای امری کردن
روبه رو کردن، مقابل کردن، رویارو کردن، مواجهه دادن